Dag 9 Zion 2

Vandaag zijn Eugène en Laura vroeg op pad gegaan om de trail Angels Landing te lopen. Jolanda blijft met Djoeke in het dal, want Djoeke wil niet mee. Ze slaapt zelfs nog als we op weg gaan. Angels Landing dank zijn naam aan het feit dat men 150 jaar geleden dacht dat op deze bergtop niemand kon komen behalve engelen. Tot er iemand bedacht dat het toch mogelijk moest zijn om de top te bereiken en heeft een pad gemaakt naar de top toe. Hoewel het een korte tocht in kilometers is (8.7 km heen en terug) is het wel een erg spannende tocht omdat je op de laatste twee kilometer over een bergkam loopt met aan beide zijden een afgrond van 1 kilometer diep. Er staat 4 uur voor deze tocht. Zie enkele foto’s hieronder en ook de website http://www.zionnational-park.com/images/album2/index10.htm voor meer foto’s. We vertrokken om half negen met de bus en om kwart over negen begon de wandeling. Het eerste stuk is redelijk vlak maar daarna begint het echte werk met steile stukken . We moeten een hoogteverschil overbruggen van ca 450 meter. Aangezien we al wat aan de late kant zijn beginnen we met zon, maar we zien dat het eerste steile stuk nog in de schaduw ligt. Daarom zetten we er flink de vaart in om nog in de laatste schaduw te kunnen lopen. We hebben in totaal 4 liter water bij ons en dat was ook nodig want aan het eind was alles op. Aangekomen bij het einde van het makkelijke deel zien we wat ons nog te wachten staat. Het ziet er indrukwekkend uit en Laura krijgt er steeds meer zin in. Na een korte stop met wat drinken en een broodje gaan we verder. Het is niet alleen druk met andere klimmers, maar ook met de brutale eekhoorns. Na de eerste tientallen meters denk ik hoe kom ik ooit weer beneden? Want we klimmen regelmatig met behulp van een ketting om ons omhoog te begeleiden. Ook dacht ik dat ik geen hoogtevrees had. Dat heb ik waarschijnlijk ook niet, maar als je naast je kijkt en je ziet alleen maar een peilloze diepte dan worden je voetstappen vanzelf wat onzekerder en ga je elke stap goed in de gaten houden. Laura heeft nergens last van en krijgt er nog meer plezier in. Uiteindelijk bereiken we de top en zien daar nog een stuk of 30 mensen. Na de diverse foto’s gemaakt te hebben eten we nog een broodje, weer vergezeld door de chipmunks. Ineens zitten we er helemaal alleen. Iedereen is weer op de weg terug. Nog maar een paar foto’s gemaakt wan dat is toch makkelijker en mooier als je niemand om je heen hebt. Na nog een kwartiertje van het uitzicht te hebben genoten besluiten we met pijn in ons hart weer aan de terugweg te beginnen. Dat gaat verrassend makkelijk. We zijn vrij snel weer beneden. Onderweg kwamen we nog wat stakkers tegen die op het heetst van de dag zonder water met een lange broek aan net begonnen aan de tocht naar boven. Die gaan het zeker niet halen. We hebben er uiteindelijk inclusief pauze iets meer dan 3 uur over gedaan. Toch netjes.
Dit was voor ons een fantastische ervaring.

Jolanda en Djoeke hebben het ’s ochtends rustig aan gedaan. Even gewinkeld en Djoeke heeft uitgebreid het zwembadje uitgeprobeerd. Om drie uur zijn we met zijn allen nog een wandeling gaan doen. De Lower Emerald Pool Trail en de Upper versie daarvan. Aansluitend een stuk van de Kayenta trail. Bij elkaar ook weer zo’n 3 km.

’s Avonds hebben we wederom een poging gewaagd om te barbeknoeien. Nu ging het beter en hebben we genoten van een stukje vlees en de kinderen hebben ook nog marshmallows gemaakt.

Morgen gaan we naar Las Vegas.